سال ها قبل ازانقلاب گروهی ازمردم یکی ازشهرها ی دور درفصل زمستان برای زیارت حضرت معصومه راهی قم شدند .

شب فرارسید برف سنگینی بر زمین نشسته بود این گروه درچند فرسخی قم راه راگم کردند ودر بیابان بدون وسیله سرگردان شدند ودرمخاطره شدید قرارگرفتندهمان جا دست توسل به دامن حضرت معصومه زدند تا بانشان دادن راه آنها را ازخطر برهاند .

طبق سند موثقَ، یکی ازخدّام آستانه مقدسه حضرت معصومه علیهاالسلام مرحوم سیّدمحمد رضوی می گوید:درآن شب (بدون اطلاع از زائرانِ دربه در وسرگردان)درحرم بودم ،اندکی خوابیدم،درعالم خواب دیدم حضرت نزد من آمدند وفرمودند:(برخیز وچراغ گلدسته ها را راروشن کن)

به ساعت نگاه کردم ،دیدم اندکی ازنیمه شب گذشته وهنوز چهارساعت به اذان صبح مانده،وماطبق معمول اندکی قبل ازاذان چراغ گلدسته هارا روشن می کردیم .

خوابیدم،دوباره حضرت رادرخواب دیدم ،این بار با تندی به من فرمودند:(برخیز،مگرنگفتم چراغ گلدسته هارا روشن کن؟)

برخاستم و چراغ گلدسته هارا روشن کردم،دیدم برف شدیدی آمده ولی شگفت زده شدم که چرا امشب به دستور حضرت معصومه چراغ گلدسته هارا زودتر روشن کردم؟

آن شب به سر آمد،صبح روز بعد که هوا آفتابی بود،ازحرم عبور می کردم،شنیدم چند نفر از زائران به همدیگر می گویند :

«حضرت معصومه سلام الله علیهابه داد مارسید،چقدر بایداز محضرش تشکر وسپاس گذاری کنیم!اگر چراغ گلدسته ها روشن نمی شد،ما در دل شب تاریک،دربیابان پر از برف وهوای سرد،که راه را گم کرده بودیم ،جان سالم به در نمی بردیم،اگر چراغ گلدسته ها روشن نمیشد ما جهت شهر قم را درآن تاریکی ظلمانی هرگز پیدا نمیکردیم.» 

راز خواب را دریافتم که چرا حضرت به من فرمودند:برخیز وچراغ گلدسته ها راروشن کن.  

 برگرفته ازکتاب گنجینه معارف جلد2(نویسنده:محمد رحمتی شهرضا)

گردآورنده : فاطمه باقری