دعا نشانه  نیاز بنده به معبود است وباعث میشود انسان نسبت به خداوند خشوع کند وبداند بی نیاز حقیقی اوست و  جز به درگاه خدا نیازش را به در خانه ای نبرد.

دعا از یک سو انسان را به شناخت پروردگار که برترین سرمایه ی هر انسانی است دعوت می کند و از سوی دیگر باعث می شود که خود را نیازمند او ببیند، و در برابرش خضوع کند و از طرف دیگر نعمت های ا را ببیند و به او عشق ورزد و با او رابطه بر قرار کند و بداند که استجابت دعاها بی قید و شرط نیست و به او اعتماد به نفس می بخشد و امیدوار می سازد و او را وادار به کوشش و فعالیت بیشتری می نماید.

برای همین است که علی بن موسی الرضا بهترین سلاح در زندگی هر انسانی را دعا میدانند و همیشه به اصحاب خود می فرمودند:

«بر شما باد به‌ اسلحه‌پيامبران‌ ، گفته‌ شد : اسلحه‌ پيامبران‌ چيست‌ ؟ فرمود : دعا. »(اصول کافی،ج 4،ص 214)

امروز دانشمندان روان شناسی باین نتیجه رسیده اند که توجه به خدا و اصل نیایش و دعا موجب رفع بسیاری از گرفتاری ها و حتی امراض می گردد.اساساً بسیاری از امراض در محیط هایی که دعا و نیایش در آن جا وجود دارد راه ندارد.احتیاجات و نیازهای انسان دارد با دعا و نیایش تظاهر می کند و دعا است که نیاز انسان را به نمایش می گذارد دعا یک فریاد است و آن هم یک فریاد عجز و ناتوانی به محضر دوست.

«دیل کارنگی» روان شناس مشهور در کتاب آیین زندگی درباره اینکه جگونه نگرانی و تشویش را از خود دور کنیم می فرماید:امروز جدیدترین علم، یعنی روان پزشکی همان چیزیی را تعلیم می دهد که پیامبران تعلیم می دادند چرا؟ به علت اینکه پزشکان روحی دریافته اند که دعا و نماز و داشتن یک ایمان محکم به دین .( آیین زندگی/ ص 279.)

«دکتر الکسیس کارل» نویسنده کتاب بشر مهجور«گمنام» و برنده بزرگترین افتخارات علمی، یعنی جایزه نوبل طی مقاله ای می نویسد:

دعا و نماز قوی ترین نیرویی است که انسان می تواند تولید کند، نیرویی است که چون قوه ی جاذبه زمین وجود حقیقی و خارجی دارد.در حرفه ی پزشکی ، خود من مردان را دیدم که پیش از آنکه به تمام معالجات دیگر در حال آنان موثر واقع نشده بود به نیروی دعا وعبادات از بیماری و مالیخولیا رهایی یافتند. دعا و نیاز چون رادیوم یک منبع نیروی مشعشعی است که خود به خود تولید می شود.از راه دعا بشر می کوشد نیروی محدود خود را با متوسل شدن به منبع نامحدود افزایش می دهد.وقتی که ما دعا می خوانیم خود را با قوه ی محرکه ی نامحدودی که تمام کائنات را به هم پیوسته است، متصل و مربوطه می کنیم، ما دعا می کنیم که قسمتی از آن نیرو به حوائج ما اختصاص داده شود ، به طرف همین استدعا نواقص مرتفع می شود و با قدرتی بیشتر و حال بهتر از جا بر می خزیم.هر وقت ما با شور و حرارت خداوند را دردعا و نماز مخاطب می سازیم ، هم روح و هم جسم خود را بوجهی احسن تغییری دهیم.غیر ممکن است مرد یا زنی تنها برای یک لحظه به دعا بپردازد و نتیجه ی مثبت و مفیدی از آن نگرد. ، نگرانی ، تشویش، هیجان و ترس را که موجب بسیاری از ناخوشی های ما است بر طرف می سازد.( آیین زندگی / ص 287)

دعا صرف نظر از آثار نیک دیگری که دارد نوعی عبادت و برقراری ارتباط بین خدا و بندگان اوست که در آرامش درونی انسان و تسکین آلام و غم و غصه زندگی بسیار متأثر است و روح بخش، آنان که از عبادت محروم است پایگاه و پناه گاه محکم را از دست داده و در برابر مشکلات و حوادث روزگار همانند برگ بید خواهد لرزید چون یک آدم بی اسلحه و سپر است که در حین گیرو دار جنگ در میدان نبرد گرفتار شده باشد.

 گردآورنده : رقیه زارع